Welkom in de ‘wie-kent-kwis’ met uw kwismater Fred Oster

Weet je het nog het spel met de cavia’s? De kwis in de jaren 70 en 80 van de Avro, de kandidaten moesten cavia’s laten racen in een bak. Heb je er nog nooit van gehoord? Geen probleem, op you tube kun je de schade inhalen zoekterm ‘Wie-kent-kwis’ gepresenteerd door Fred Oster.

Gisteren gebeurde het zomaar, ik voelde me zo’n cavia…

Je bevindt je in een bak (land/stad/plek/thuis/ect). Je bent erin gezet en wordt aangemoedigd te gaan lopen. Aan de andere kant van de bak zijn verschillende openingen, 10, 20, 50, 100, 200. Er wordt aan alle kanten geroepen, je begrijpt niet echt wat ze zeggen. Maar je loopt. Al snel leer je dat je bij een zo hoog mogelijk vakje uit moet zien te komen. Dat levert het meeste op. Je doet je best de juiste richting uit te lopen en vindt andere cavia’s die lager uitkomen maar sukkels. Het gaat tenslotte maar om één ding het hoogste vakje.

En daar lopen al die cavia’s op jacht naar een zo hoog mogelijk vakje. Ondertussen paren ze met elkaar en voeden hun jongen op met de ‘mythe van de jacht naar het hoogste vakje’.

En zo gaat het door, generatie op generatie.

Totdat je denkt, maar wat als ik, eigenwijze cavia, nu eens wat probeer uit te zoomen…

Wat ben ik eigenlijk aan het doen? Waarom zet ik mijn korte cavia leven in om een zo’n hoog mogelijk vakje te halen? Kan ik niet veel beter in de bak gelukkig proberen te zijn? Is het wel zo gezond om de mythische caviarace tot mijn levensdoel te maken?

Zijn er meer cavia’s die nog langer weigeren de race te lopen? Die het helemaal niet boeiend meer vinden om het hoogste vakje te halen. Die zelfs bewust andere kanten oplopen en die gewoon genieten van elkaars gezelschap en van het uitzicht in de bak.

Er is zelf een vreemde cavia die beweert dat de eersten de laatsten zullen zijn. Hij lijkt niet te lopen maar bijna te huppelen.

Nooit geweten dat de bak zo mooi is! En het maakt me niet zoveel meer uit bij welk vakje ik precies uitkom. Laten we de nummers boycotten. We spuiten ze over en zetten overal op: genoeg/gelijkwaardig/genade.

Ik zie het al voor me. De volgende dag zijn alle cavia’s die nog in de race zitten in paniek. Welke kant moeten ze nu op? Hoe kunnen ze zich nu nog profileren? Waar halen ze hun superioriteitsgevoel nu nog vandaan? Ze kijken verdwaast om zich heen. Maar zie ik het goed er beginnen er een paar voorzichtig te huppelen…

Zomaar een gevoel over de waanzin van de hokjes en vakjes waarin we elkaar als mensen verdelen en de ‘zogenaamde’ waarde die we daaraan toekennen.