Waarom zo moeilijk doen?

Waarom zo moeilijk doen? Waarom is het nu zo belangrijk voor mij dat alle nakomelingen van Adam en Eva goed terecht komen? Wat is er zo erg aan dat een paar echte rotzakken, in de categorie Hitler en Pol Pot (google maar eens op deze man) voor altijd in een soort hel zitten, pijn en wroeging en meer van dat soort Dante-achtige toestanden. Dat hebben ze toch verdiend? Dat is toch een genoegdoening voor hun vele, vele slachtoffers? Wil ik wat dit soort mensen hebben gedaan op de een of andere manier goedpraten? Is het niet zo erg?

Niets van dat alles, ik ben van beroep een soort historische ramptoerist, ze noemen het geschiedenisdocent. Ik geef les over de meest duistere periodes uit de mensenlijke geschiedenis. Dat kan alleen als hoopvol mens, anders bezwijk je onder de last van de geschiedenis en dreig je een cynisch mens te worden. Een mens is in staat tot geweldige dingen, tot het creëren van grote schoonheid en menslievendheid. Maar ook tot bijna grenzeloze wreedheid. Je ziet het in de geschiedenis allemaal terug.

Hoe blijf ik hoopvol in deze zee van de tijd?

Ik ga je proberen iets van mijn geheim te vertellen. Het is een kwetsbaar geheim, het is vermengd met geloof, hoop en liefde.

Ik geloof dat deze werkelijkheid een bodem heeft. Een grond waarop het allemaal gestoeld is. De grond van de werkelijkheid is niet materie. Materie komt er wel uit voort. Voor mij is de grond, de bodem van het bestaan, Geest. Het begint allemaal in Genesis 1 met de Geest die over het water zweeft. Dit klinkt zweverig, maar toch is het minder absurd dan je zou denken. Moderne wetenschap en Genesis 1 schudden elkaar de hand. Volgens moderne wetenschappers bestaat de aard van de werkelijkheid, op het allerkleinste niveau, uit energie. Nog gekker energiedeeltjes die relaties aangaan met andere energiedeeltjes. Dus de basis van onze realiteit is RELATIE. In religieuze taal zou je kunnen zeggen uit GEEST. Ons universum is op een moment begonnen, lezen we in Genesis 1 toen God sprak… Hij creëerde de aarde en de hemel. Poëtische taal. Maar ook hier weer geven wetenschappers en de poëzie van Genesis elkaar de hand. Volgens moderne wetenschappers is het universum ooit begonnen bij één punt in de tijd. Nog gekker op dat punt werd de tijd gecreëerd.

Dus even terug naar af… Ik geloof dat onze werkelijkheid rust op de creatie van een Liefdevolle God (Geest/energie) die alles heeft gecreëerd door Zijn energie. Ga nog even verder mee in mijn verhaal…

Dus alles wat er bestaat komt uit Hem voort het is een groot netwerk van Relaties. In andere culturen wordt dit wel ‘the circle of Life’ genoemd. Een filosoof noemde het ‘the ground of Beiing’.

En daar zijn wij als mensen, ons bewust van dit Goddelijke proces van relatie. Van een geschiedenis, van onszelf, maar ook van de mensheid. Dan heb ik het nu voor het gemak nog maar even niet over die miljoenen andere soorten schepselen.

Stel je eens voor dat het waar is. Je bent een relationeel mens, voortgekomen uit Geest, uit Liefde, en altijd weer gericht op verbinding. Je wilt gezien worden, gekend worden, je gewaardeerd voelen. Eenzaamheid is ten diepste ‘uit verbinding zijn’.

De Goddelijke liefde, die volgens de Bijbel heel goed op microniveau te zien is in het leven van Jezus is van nature inclusief. Liefde wil iedereen en alles erbij hebben. Uitsluiten is uit verbinding gaan.

Jezus maakt dit duidelijk in zijn verhalen. Ik denk aan een verhaal wat hij vertelde over God als een herder die met zijn kudde onderweg is. Hij komt erachter dat er een schaap ontbreekt. Wat doet hij? Hij laat de 99 schapen achter en gaat op zoek naar dat ene schaap. Net zolang tot hij het gevonden heeft. Als hij het gevonden heeft pakt hij het liefdevol op en draagt het terug naar de kudde.

Dat is het karakter van het Goddelijke dat Jezus steeds weer schetst. Wat hij ook in zijn eigen leven in praktijk bracht. Hij bleef liefhebben, inclusief, tot het einde. Zelfs nadat hij vals beschuldigd aan een Romeins kruis belandde bad hij nog voor zijn vervolgers: ‘vader vergeef ze, ze weten niet wat ze doen’. Hij bleef verbinden en gaf deze verbinding nooit op. Tot het laatste schaap.

Dat is het karakter van de werkelijkheid, de bodem van ons bestaan. Eindeloze liefde, altijd zoekend naar verbinding, relatie, nooit uitsluitend.

Dit is waarom ik zo moeilijk doe. Als we mensen uitsluiten en beweren dat God mensen uitsluit, dan veranderen we daarmee het karakter van het Goddelijke… We laten God uit de verbinding gaan. We verbreken Zijn inclusieve liefde, we vernietigen de bodem van het bestaan. Het is geen vaste bodem meer, maar een gevaarlijk, giftig, moeras.

Altijd op zoek naar het 100^ste schaap is onze Goddelijke missie.

Maar kan dat zomaar? Niets kan zomaar… Liefde zoekt altijd het goede en kan niet tegen onrecht. Oordeel in de Bijbel is het vernietigen van onrecht om het goede tevoorschijn te laten komen. Dit is een proces waar we allemaal, ook de ‘notoire rotzakken’, doorheengaan. Het is een proces van wroeging, tandenknarsen, heling en verzoening. Gods liefde, zoals Jezus die heeft laten zien staat ervoor garant dat niemand voor ‘altijd’ uit verbinding blijft. Al lijkt het ook een eeuwigheid te duren, het laatste schaap wordt gevonden en teruggebracht naar de kudde.

Om dit beeld krachtiger naar voren te brengen is 21 juni zo’n belangrijke dag